Multimedia design is the art of combining several types of media. It may be found in video games, information kiosks, websites, and a variety of other interactive applications. Careers in multimedia design are available in a variety of businesses, ranging from Madison Avenue advertising agencies to Hollywood production organizations.

To merge two or more forms of media, multimedia design demands both artistic and technical talents. It is perhaps most common on the Internet, where you could come across a web page that combines music, animation, and text. The advertising and marketing businesses have embraced the trend of utilising numerous types of media to reach a larger audience. Innovations in multimedia design are also benefiting industries such as video gaming and education.

The Value of Multimedia

Multimedia is a combination of the words multi and media. The original twofold definition of media (medium) is one that stores information on items such as discs, CDs, tapes, semiconductor memory, and others. The second type of transmission is the transfer of information carriers such as numbers, text, music, images, and so on. As a result, the related phrase and multimedia are a single media, and the media is physically compounded by a single media. Multimedia includes everything you view and listen to. It has pictures, audio, sound, text, and other elements. This is often recorded and played back, displayed, or accessed by information content processing equipment such as computers and electronic gadgets.

Multimedia can be stored, communicated, shown, and interpreted in several ways. In other words, it is an effective mode of communication. Multimedia plays a significant part in today’s culture since everything has to stay up with the times. Multimedia is a fantastic technique for communicating since it is simple to communicate and comprehend what others are saying.

Multimedia’s Impact

1) The influence of multimedia on children under the age of ten: This is also regarded as the most learning age in a child’s life. The toddler absorbs practically everything he sees or hears from his surroundings. As a result, multi-media training improves a child’s cognitive learning, reactivity to the environment, and understanding of more complicated concepts than previously. However, this strategy works in a good way if and only if the material supplied to a youngster is favourable. A substantial quantity of data was lost before expressing it owing to the youngster’s lack of imagination because the child had never seen the notion visually before.

2) In terms of e-learning: E-learning is presently the most cost-effective and efficient method of learning. Multimedia is extremely significant in the realm of Internet-based learning for communication. For example, in order to master a computer program, we must first understand its fundamentals. The most significant method of communication is multimedia teaching, which takes the shape of a website or tutorials. The optimal situation for this sort of learning approach is distant learning.

When compared to the traditional chalk and speech technique, digital learning is faster. At least two mediums are used to offer training via tutorials or web pages, for example. The visual component is video, and the audio component is human speech. When these two criteria are combined, this technique has the same, if not greater, impact than the instructor-to-student teaching system.

3) Influence on Social Media: When we engage with one another, we establish a society. It might be an impersonal or distant interaction. Human behaviour is strongly dependent on his way of thinking, and social behaviour is all he or she observes and learns from his or her surroundings. As a result, the human brain is heavily reliant on perceived information and prior experiences, the majority of which come from the media. So, can you see the broader picture now? It is a hierarchical structure in which each node is reliant on its parent node. The media governs the mind, and using many mediums is the greatest way to manage the media, because when you receive only a few inputs at a time, you are somewhat altered from it, but if you receive a lot of information at the same time, you are greatly affected by it.

4) The Effects of Multimedia on Adolescents: This is the age when a person’s character and personality are formed. The data that a human perceives from his surroundings is processed through an analysis phase. This analysis is based on prior knowledge, previous experiences, moral ideals, and personal interests. As a result, the medium of education and technique of delivery should be more responsible, because any alteration in human nature at this age is irreversible.

If a person sees and hears all positive and motivating behaviour through the means of information, he will work favourably and have a beneficial influence on society. However, if the technique and nature of the information are bad, the behaviour will be combative, inconsistent, and uninspired, and all of his/her talent, learning capacity, and everything will go to pot.

Where Should Multimedia Be Used?

1) Business – Presentation, training, marketing, advertising, product demos, catalogues, networked communication, and voicemail are all business applications for multimedia. The presentation is quite beneficial in many areas of business and life. Because they are essential in business for sales, training, teaching, lecturing, and generally entertaining a crowd. Presentation enables us to give public lectures and showcase our product or initiative to large groups of people. Oral, multimedia, PowerPoint presentations, instructional or training sessions, or simply giving a discussion on a subject to a group on a volunteer basis for enjoyment are all examples of presentations. This aims to make communication easier for small businesses and their workers, customers, and future customers.

We employ multimedia in corporate marketing to encourage clients to buy our items. Customers in business include teenagers, the elderly, and others. So, we may employ multimedia to make it easier for them to grasp. These are the most typical marketing methods for photo sharing.

2) School – Many schools are now using multimedia in their classroom instruction. This may take teaching and learning to the next level. Schools are urging instructors to employ multimedia in conjunction with their instruction in order to pique children’s interests. If they can activate various types of information, the body can absorb and retain knowledge more readily. Furthermore, integrating multimedia can assist in meeting the demands of students with different learning styles. The practical possibilities for using technology to improve teaching and learning are unlimited, but the learning curve of software and hardware is reducing. The best multimedia projects can give a way to actively engage students in the learning process.

Students, for example, can collaborate in groups to develop a digital movie production. Projects like these normally only interest students because they are significantly more personal than writing a paper, even though they may work more on the video project.

3) Public Place – Hotels, train stations, retail malls, museums, libraries, and grocery stores can be found in public spaces. We create multimedia in public spaces so that anyone may access it 24 hours a day, seven days a week. This is then routed to wireless devices like cell phones and PDS. Wireless is available anywhere and at any time, allowing consumers to conduct internet research at any time. This makes it easy for folks since they don’t have to travel back home because they can do so online. This can save time while also enriching one’s life.

4) Virtual Reality – Virtual reality is a multimedia extension that employs fundamental multimedia components such as visuals, sounds, and animations. Because it needs navigation feedback from a human, virtual reality may be considered interactive multimedia in its most comprehensive form. It is frequently used to refer to a wide range of applications that are typically associated with immersive, highly visual, and 3D settings. The simulation environment might be identical to the real world, as in pilot or military training, or it can be radically different, as in virtual reality gaming. This term will be slightly ahead of romantic interest. People tend to agree on wearing a suit with a virtual reality display and data.

Social media use can negatively affect teens, distracting them, disrupting their sleep, and exposing them to bullying, rumor spreading, unrealistic views of other people’s lives and peer pressure.

The risks might be related to how much social media teens use. A 2019 study of more than 6,500 12- to 15-year-olds in the U.S. found that those who spent more than three hours a day using social media might be at heightened risk for mental health problems. Another 2019 study of more than 12,000 13- to 16-year-olds in England found that using social media more than three times a day predicted poor mental health and well-being in teens.

Other studies also have observed links between high levels of social media use and depression or anxiety symptoms. A 2016 study of more than 450 teens found that greater social media use, nighttime social media use and emotional investment in social media — such as feeling upset when prevented from logging on — were each linked with worse sleep quality and higher levels of anxiety and depression.

How teens use social media also might determine its impact. A 2015 study found that social comparison and feedback seeking by teens using social media and cellphones was linked with depressive symptoms. In addition, a small 2013 study found that older adolescents who used social media passively, such as by just viewing others’ photos, reported declines in life satisfaction. Those who used social media to interact with others or post their own content didn’t experience these declines.

And an older study on the impact of social media on undergraduate college students showed that the longer they used Facebook, the stronger was their belief that others were happier than they were. But the more time the students spent going out with their friends, the less they felt this way.

Because of teens’ impulsive natures, experts suggest that teens who post content on social media are at risk of sharing highly personal photos or stories. This can result in teens being bullied, harassed or even blackmailed. Teens often create posts without considering these consequences or privacy concerns.

Who is she?

Yayoi Kusama is a Japanese artist who is sometimes called ‘the princess of polka dots’. Although she makes lots of different types of art – paintings, sculptures, performances and installations – they have one thing in common, DOTS!

What’s with all the dots?

Yayoi Kusama tells the story of how when she was a little girl she had a hallucination that freaked her out. She was in a field of flowers when they all started talking to her! The heads of flowers were like dots that went on as far as she could see, and she felt as if she was disappearing or as she calls it ‘self-obliterating’ – into this field of endless dots. This weird experience influenced most of her later work.

By adding all-over marks and dots to her paintings, drawings, objects and clothes she feels as if she is making them (and herself) melt into, and become part of, the bigger universe. She said:

‘Our earth is only one polka dot among a million stars in the cosmos. Polka dots are a way to infinity. When we obliterate nature and our bodies with polka dots, we become part of the unity of our environment’.

She also creates environments of dots so that we can experience this feeling of self-obliteration too. She calls these rooms her ‘Infinity Rooms’, and creates them by installing hundreds of flashing coloured LED lights into mirrored rooms. The pinpricks of light in the dark room reflect endlessly in the mirrors, making you feel like you are in an apparently endless space. The dots surround and engulf you…it’s very hard to tell where you end and where the rest of the room begins!

How did she start?

Yayoi was born in Japan in 1929. She loved drawing and painting and although her parents didn’t want her to be an artist, she was determined. When her mum tore up her drawings, she made more. When she could not afford to buy art materials, she used mud and old sacks to make art. This is a drawing she made of her mum when she was 10-years-old.

Eventually Yayoi Kusama persuaded her parents to let her go to art school and study painting.

In the late 1950s she moved to New York as lots of the most exciting art seemed to be happening there. It must have been a bit frightening arriving in a big city with such a different culture from what she knew. But she was determined to conquer New York. She later wrote about her feisty attitude: ‘I would stand up to them all with a single polka dot’.

She had the first of many exhibitions there in 1959. She met and inspired important artists including Donald Judd, Andy Warhol and Joseph Cornell, and her art was a part of exciting art developments such as pop art and minimalism. She was also one of the first artists to experiment with performance and action art.

As well as being an art pioneer, Yayoi Kusama put her creativity into other things including music, design, writing and fashion.

Early life and education

Diana was born at Park House, the home that her parents rented on Queen Elizabeth II’s estate at Sandringham and where Diana’s childhood playmates were the queen’s younger sons, Prince Andrew and Prince Edward. She was the third child and youngest daughter of Edward John Spencerand his first wife, Frances Ruth Burke Roche (daughter of the 4th Baron Fermoy). Her parents’ troubled marriage ended in divorce when Diana was a child, and she, along with her brother and two sisters, remained with her father. She became Lady Diana Spencer when her father succeeded to the earldom in 1975.

Marriage and divorce

She renewed her contacts with the royal family, and her friendship with Charles grew in 1980. On February 24, 1981, their engagement was announced, and her beauty and shy demeanour—which earned her the nickname “Shy Di”—made her an instant sensation with the media and the public. The couple married in St. Paul’s Cathedral on July 29, 1981, in a globally televised ceremony watched by an audience numbering in the hundreds of millions. Their first child, Prince William Arthur Philip Louis of Wales, was born on June 21, 1982, and their second, Prince Henry (“Harry”) Charles Albert David, on September 15, 1984.

“Princess Di” rapidly evolved into an icon of grace, elegance, and glamour. Exuding natural charm and charisma, she used her celebrity status to aid numerous charitable causes, and her changing hairstyles and wardrobe made her a fashion trendsetter. Behind the scenes, however, marital difficulties between the princess and prince were growing. Diana struggled with severe postnatal depression, low self-esteem, eating disorders, and the mounting strain of being constantly pursued by both the official media royal-watchers and the tabloid press, particularly the paparazzi.

“The People’s Princess” and charity work

After the divorce, Diana maintained her high public profile and continued many of the activities she had earlier undertaken on behalf of charities, supporting causes as diverse as the arts, children’s issues. She also was involved in efforts to ban land mines. To ensure that William and Harry had “an understanding of people’s emotions, their insecurities, people’s distress, and their hopes and dreams,” Diana brought her sons with her to hospitals, homeless shelters, and orphanages. To acquaint them with the world outside royal privilege, she took them to fast food restaurants and on public transportation. Her compassion, personal warmth, humility, and accessibility earned her the sobriquet “the People’s Princess.”

Death and funeral

Long one of the most-photographed women in the world, Diana’s unprecedented popularity both in Britain and abroad continued after her divorce. Although she used that celebrity to great effect in promoting her charitable work, the media (in particular the paparazzi) were often intrusive. It was while attempting to evade pursuing journalists that Diana was killed, along with her companion, Dodi Fayed, and their driver, Henri Paul, in an automobile accident in a tunnel under the streets of Paris in 1997.

Though the photographers were initially blamed for causing the accident, a French judge in 1999 cleared them of any wrongdoing, instead faulting Paul, who was found to have had a blood alcohol level over the legal limit at the time of the crash and to have taken prescription drugs incompatible with alcohol. In 2006 a Scotland Yard inquiry into the incident also concluded that the driver was at fault. In April 2008, however, a British inquest jury ruled both the driver and the paparazzi guilty of unlawful killing through grossly negligent driving, though it found no evidence of a conspiracy to kill Diana or Fayed, an accusation long made by Fayed’s father.

Why was Prince Charles questioned about Princess Diana’s death in 2004?

Years after Princess Diana died, the British Metropolitan Police opened an inquiry into her death and requested to interview and question Prince Charles. The police had been told about a note that Princess Diana wrote in 1995 that read, “My husband is planning ‘an accident’ in my car, brake failure and serious head injury.” Diana reportedly believed that Charles might be planning such an accident so that he could marry Prince William and Prince Harry‘s nanny at the time.

Nothing came of the investigation, and Charles participated fully.

After watching the sweeping period drama Mary Queen of Scots, out December 7, you’ll think wistfully, “If only Mary Stuart (Saoirse Ronan) and Elizabeth I (Margot Robbie) could have got together for tea and scones. Perhaps this entire mess could’ve been avoided.” After all, the two rulers occupied the same lonely, powerful zenith. As unmarried women monarchs, they faced the same pressure to marry — not only to produce an heir, but to give their reign “masculine authority.”Throughout Mary Queen of Scots, the two rulers ache for companionship, and often wind up deeply disappointed as a result. Though the women, separated by geography and religious sect, expressed the desire to be allies, such connection was rendered impossible by their trusted advisors. History has flattened Mary and Elizabeth as rivals for the throne. Could their relationship have been anything but that? Maybe. To understand Elizabeth I and Mary, Queen of Scots’ relationship and claims to the throne, we’ll have to go back into the family tree.

How were Mary, Queen of Scots and Queen Elizabeth I related?

Long story short: Mary and Elizabeth were first cousins once removed through King Henry VII of England. Two of Henry VII’s eight children were Henry VIII Tudor and Margaret Tudor. Margaret went to Scotland and married James IV; their son, James V, had Mary with his second wife, Mary of Guise. Six days after Mary was born, King James V died, rendering her Queen of Scotland.Now, onto Elizabeth’s side of the family. Henry VIII succeeded his father, Henry VII, on the throne. Famously, Henry VIII broke with the Catholic Church in Rome so he could marry Anne Boleyn after his first wife, Catherine of Aragon, did not produce a male heir (they had a daughter, Mary, together). Henry VIII married Anne in a secret ceremony (then he went on to get married four more times). Anne Boleyn didn’t produce a male heir, either: Elizabeth was the only child of Henry VIII and Anne Boleyn. Henry VIII later had Anne beheaded. Henry VIII finally had his much-desired male heir, Edward, with his third wife, Jane Seymour.

What were Mary and Elizabeth’s claims to the throne of England?

In 1558, Elizabeth finally became Queen of England and Ireland — though it was a dramatic path to the throne. Elizabeth’s half-brother, Edward I, was crowned King in 1547 when he was 9 years old. Edward, always a sickly boy, died at age 15. According to the preexisting succession plan, the throne was to go to Edward’s Protestant cousin Lady Jane Gray. Nine days after Jane took the throne, Elizabeth’s half-sister, Mary Tudor, had her executed and took the throne herself in what historian Anna Whitelock describes as “an extraordinary coup d’etat.” Mary enacted a violent campaign to turn England back into a Catholic country, earning herself the nickname Bloody Mary. Finally, after Mary’s death in 1558 at age 42, the throne went to Elizabeth, who was Protestant. But even that was contested. Catholics believed Elizabeth the product of an unlawful marriage, and thus not a legitimate heir to the throne.

Which brings us to Mary, the only surviving child of her father, King James V of Scotland. In Catholic eyes, after Mary Tudor’s death, there were no more rightful heirs that descended from King Henry VIII. To find an heir, one had to go back to Henry VII’s descendants — which made the Catholic Mary Stuart, not Elizabeth, the rightful successor to Mary Tudor’s throne. Mary refused to ratify the 1560 Treaty of Edinburgh, which would declare Elizabeth the uncontested monarch of England.

So, how did this get sorted out?

Bloodily. What else did you expect? In 1567, Mary Stuart was deposed from the throne of Scotland. She fled to England in 1568, expecting her cousin Elizabeth to provide protection. Instead, Elizabeth put her on house arrest. Nineteen years of captivity later, Mary was allegedly the focal point of various conspiracies to overthrow Elizabeth. On February 8, 1587, Mary was beheaded for treason.In 1603, Mary’s son, James VI, succeeded Elizabeth on the throne. He became king of England, Scotland, and Ireland. The kingdoms were finally united under one crown.

Born in Kumasi, Ghana, on 8 April 1938. Mr. Annan studied at the University of Science and Technology in Kumasi and completed his undergraduate work in economics at Macalester College in the United States in 1961. From 1961 to 1962, he undertook graduate studies in economics at the Institut universitaire des hautes études internationales in Geneva. As a 1971- 1972 Sloan Fellow at the Massachusetts Institute of Technology, Mr. Annan received a Master of Science degree in management.

As Secretary-General, Mr. Annan has given priority to revitalizing the UN through a comprehensive programme of reform; strengthening the Organization’s traditional work in the areas of development and the maintenance of international peace and security; advocating human rights, the rule of law and the universal values of equality, tolerance and human dignity; restoring public confidence in the Organization by reaching out to new partners and, in his words, by “bringing the United Nations closer to the people”. The Secretary-General has also taken a leading role against the global terrorist threat.

Translation

Ծնվել է Գանայի Կումասի քաղաքում, 1938 թվականի ապրիլի 8-ին: Պարոն Անանը սովորել է Կումասիի Գիտության և տեխնոլոգիայի համալսարանում և 1961 թվականին ավարտել է իր բակալավրիատը տնտեսագիտության ոլորտում Միացյալ Նահանգների Macalester քոլեջում: 1961-1962 թվականներին նա անցել է ասպիրանտուրա Ժնևի բարձրագույն գիտությունների միջազգային տնտեսագիտության ինստիտուտում: Որպես 1971-1972 թվականներին Մասաչուսեթսի տեխնոլոգիական ինստիտուտի Սլոան անդամ, պարոն Անանը ստացել է գիտությունների մագիստրոսի կոչում կառավարման ոլորտում:

Որպես Գլխավոր քարտուղար՝ պարոն Անանը առաջնահերթություն է տվել ՄԱԿ-ի աշխուժացմանը՝ բարեփոխումների համապարփակ ծրագրի միջոցով, կազմակերպության ավանդական աշխատանքը ամրապնդման,զարգացման և միջազգային խաղաղության և անվտանգության ոլորտներում. մարդու իրավունքների պաշտպանությունը, օրենքի գերակայությունը և հավասարության, հանդուրժողականության և մարդկային արժանապատվության համընդհանուր արժեքները. կազմակերպության նկատմամբ հասարակության վստահության վերականգնումը՝ նոր գործընկերների հետ կապ հաստատելով և, նրա խոսքերով, «Միավորված ազգերի կազմակերպությանն ավելի մոտեցնելով ժողովրդին»։ Գլխավոր քարտուղարը նաև առաջատար դեր ունի համաշխարհային ահաբեկչական սպառնալիքի դեմ պայքարում:

Your Majesties, Your Royal Highnesses, Excellencies,
Members of the Norwegian Nobel Committee, Ladies and Gentlemen,

Today, in Afghanistan, a girl will be born. Her mother will hold her and feed her, comfort her and care for her – just as any mother would anywhere in the world. In these most basic acts of human nature, humanity knows no divisions. But to be born a girl in today’s Afghanistan is to begin life centuries away from the prosperity that one small part of humanity has achieved. It is to live under conditions that many of us in this hall would consider inhuman.

I speak of a girl in Afghanistan, but I might equally well have mentioned a baby boy or girl in Sierra Leone. No one today is unaware of this divide between the world’s rich and poor. No one today can claim ignorance of the cost that this divide imposes on the poor and dispossessed who are no less deserving of human dignity, fundamental freedoms, security, food and education than any of us. The cost, however, is not borne by them alone. Ultimately, it is borne by all of us – North and South, rich and poor, men and women of all races and religions.

Today’s real borders are not between nations, but between powerful and powerless, free and fettered, privileged and humiliated. Today, no walls can separate humanitarian or human rights crises in one part of the world from national security crises in another.

Scientists tell us that the world of nature is so small and interdependent that a butterfly flapping its wings in the Amazon rainforest can generate a violent storm on the other side of the earth. This principle is known as the “Butterfly Effect.” Today, we realize, perhaps more than ever, that the world of human activity also has its own “Butterfly Effect” – for better or for worse.

Ladies and Gentlemen,

We have entered the third millennium through a gate of fire. If today, after the horror of 11 September, we see better, and we see further – we will realize that humanity is indivisible. New threats make no distinction between races, nations or regions. A new insecurity has entered every mind, regardless of wealth or status. A deeper awareness of the bonds that bind us all – in pain as in prosperity – has gripped young and old.

In the early beginnings of the 21st century – a century already violently disabused of any hopes that progress towards global peace and prosperity is inevitable — this new reality can no longer be ignored. It must be confronted.

The 20th century was perhaps the deadliest in human history, devastated by innumerable conflicts, untold suffering, and unimaginable crimes. Time after time, a group or a nation inflicted extreme violence on another, often driven by irrational hatred and suspicion, or unbounded arrogance and thirst for power and resources. In response to these cataclysms, the leaders of the world came together at mid-century to unite the nations as never before.

A forum was created – the United Nations – where all nations could join forces to affirm the dignity and worth of every person, and to secure peace and development for all peoples. Here States could unite to strengthen the rule of law, recognize and address the needs of the poor, restrain man’s brutality and greed, conserve the resources and beauty of nature, sustain the equal rights of men and women, and provide for the safety of future generations.

We thus inherit from the 20th century the political, as well as the scientific and technological power, which – if only we have the will to use them – give us the chance to vanquish poverty, ignorance and disease.

In the 21st Century I believe the mission of the United Nations will be defined by a new, more profound, awareness of the sanctity and dignity of every human life, regardless of race or religion. This will require us to look beyond the framework of States, and beneath the surface of nations or communities. We must focus, as never before, on improving the conditions of the individual men and women who give the state or nation its richness and character. We must begin with the young Afghan girl, recognizing that saving that one life is to save humanity itself.

Over the past five years, I have often recalled that the United Nations’ Charter begins with the words: “We the peoples.” What is not always recognized is that “we the peoples” are made up of individuals whose claims to the most fundamental rights have too often been sacrificed in the supposed interests of the state or the nation.

A genocide begins with the killing of one man – not for what he has done, but because of who he is. A campaign of ‘ethnic cleansing’ begins with one neighbour turning on another. Poverty begins when even one child is denied his or her fundamental right to education. What begins with the failure to uphold the dignity of one life, all too often ends with a calamity for entire nations.

In this new century, we must start from the understanding that peace belongs not only to states or peoples, but to each and every member of those communities. The sovereignty of States must no longer be used as a shield for gross violations of human rights. Peace must be made real and tangible in the daily existence of every individual in need. Peace must be sought, above all, because it is the condition for every member of the human family to live a life of dignity and security.

The rights of the individual are of no less importance to immigrants and minorities in Europe and the Americas than to women in Afghanistan or children in Africa. They are as fundamental to the poor as to the rich; they are as necessary to the security of the developed world as to that of the developing world.

From this vision of the role of the United Nations in the next century flow three key priorities for the future: eradicating poverty, preventing conflict, and promoting democracy. Only in a world that is rid of poverty can all men and women make the most of their abilities. Only where individual rights are respected can differences be channelled politically and resolved peacefully. Only in a democratic environment, based on respect for diversity and dialogue, can individual self-expression and self-government be secured, and freedom of association be upheld.

Throughout my term as Secretary-General, I have sought to place human beings at the centre of everything we do – from conflict prevention to development to human rights. Securing real and lasting improvement in the lives of individual men and women is the measure of all we do at the United Nations.

It is in this spirit that I humbly accept the Centennial Nobel Peace Prize. Forty years ago today, the Prize for 1961 was awarded for the first time to a Secretary-General of the United Nations – posthumously, because Dag Hammarskjöld had already given his life for peace in Central Africa. And on the same day, the Prize for 1960 was awarded for the first time to an African – Albert Luthuli, one of the earliest leaders of the struggle against apartheid in South Africa. For me, as a young African beginning his career in the United Nations a few months later, those two men set a standard that I have sought to follow throughout my working life.

This award belongs not just to me. I do not stand here alone. On behalf of all my colleagues in every part of the United Nations, in every corner of the globe, who have devoted their lives – and in many instances risked or given their lives in the cause of peace – I thank the Members of the Nobel Committee for this high honour. My own path to service at the United Nations was made possible by the sacrifice and commitment of my family and many friends from all continents – some of whom have passed away – who taught me and guided me. To them, I offer my most profound gratitude.

In a world filled with weapons of war and all too often words of war, the Nobel Committee has become a vital agent for peace. Sadly, a prize for peace is a rarity in this world. Most nations have monuments or memorials to war, bronze salutations to heroic battles, archways of triumph. But peace has no parade, no pantheon of victory.

What it does have is the Nobel Prize – a statement of hope and courage with unique resonance and authority. Only by understanding and addressing the needs of individuals for peace, for dignity, and for security can we at the United Nations hope to live up to the honour conferred today, and fulfil the vision of our founders. This is the broad mission of peace that United Nations staff members carry out every day in every part of the world.

A few of them, women and men, are with us in this hall today. Among them, for instance, are a Military Observer from Senegal who is helping to provide basic security in the Democratic Republic of the Congo; a Civilian Police Adviser from the United States who is helping to improve the rule of law in Kosovo; a UNICEF Child Protection Officer from Ecuador who is helping to secure the rights of Colombia’s most vulnerable citizens; and a World Food Programme Officer from China who is helping to feed the people of North Korea.

Distinguished guests,

The idea that there is one people in possession of the truth, one answer to the world’s ills, or one solution to humanity’s needs, has done untold harm throughout history – especially in the last century. Today, however, even amidst continuing ethnic conflict around the world, there is a growing understanding that human diversity is both the reality that makes dialogue necessary, and the very basis for that dialogue.

We understand, as never before, that each of us is fully worthy of the respect and dignity essential to our common humanity. We recognize that we are the products of many cultures, traditions and memories; that mutual respect allows us to study and learn from other cultures; and that we gain strength by combining the foreign with the familiar.

In every great faith and tradition one can find the values of tolerance and mutual understanding. The Qur’an, for example, tells us that “We created you from a single pair of male and female and made you into nations and tribes, that you may know each other.” Confucius urged his followers: “when the good way prevails in the state, speak boldly and act boldly. When the state has lost the way, act boldly and speak softly.” In the Jewish tradition, the injunction to “love thy neighbour as thyself,” is considered to be the very essence of the Torah.

This thought is reflected in the Christian Gospel, which also teaches us to love our enemies and pray for those who wish to persecute us. Hindus are taught that “truth is one, the sages give it various names.” And in the Buddhist tradition, individuals are urged to act with compassion in every facet of life.

Each of us has the right to take pride in our particular faith or heritage. But the notion that what is ours is necessarily in conflict with what is theirs is both false and dangerous. It has resulted in endless enmity and conflict, leading men to commit the greatest of crimes in the name of a higher power.

It need not be so. People of different religions and cultures live side by side in almost every part of the world, and most of us have overlapping identities which unite us with very different groups. We can love what we are, without hating what – and who – we are not. We can thrive in our own tradition, even as we learn from others, and come to respect their teachings.

This will not be possible, however, without freedom of religion, of expression, of assembly, and basic equality under the law. Indeed, the lesson of the past century has been that where the dignity of the individual has been trampled or threatened – where citizens have not enjoyed the basic right to choose their government, or the right to change it regularly – conflict has too often followed, with innocent civilians paying the price, in lives cut short and communities destroyed.

The obstacles to democracy have little to do with culture or religion, and much more to do with the desire of those in power to maintain their position at any cost. This is neither a new phenomenon nor one confined to any particular part of the world. People of all cultures value their freedom of choice, and feel the need to have a say in decisions affecting their lives.

The United Nations, whose membership comprises almost all the States in the world, is founded on the principle of the equal worth of every human being. It is the nearest thing we have to a representative institution that can address the interests of all states, and all peoples. Through this universal, indispensable instrument of human progress, States can serve the interests of their citizens by recognizing common interests and pursuing them in unity. No doubt, that is why the Nobel Committee says that it “wishes, in its centenary year, to proclaim that the only negotiable route to global peace and cooperation goes by way of the United Nations”.

I believe the Committee also recognized that this era of global challenges leaves no choice but cooperation at the global level. When States undermine the rule of law and violate the rights of their individual citizens, they become a menace not only to their own people, but also to their neighbours, and indeed the world. What we need today is better governance – legitimate, democratic governance that allows each individual to flourish, and each State to thrive.

Your Majesties,
Excellencies,
Ladies and Gentlemen,

You will recall that I began my address with a reference to the girl born in Afghanistan today. Even though her mother will do all in her power to protect and sustain her, there is a one-in-four risk that she will not live to see her fifth birthday. Whether she does is just one test of our common humanity – of our belief in our individual responsibility for our fellow men and women. But it is the only test that matters.

Remember this girl and then our larger aims – to fight poverty, prevent conflict, or cure disease – will not seem distant, or impossible. Indeed, those aims will seem very near, and very achievable – as they should. Because beneath the surface of states and nations, ideas and language, lies the fate of individual human beings in need. Answering their needs will be the mission of the United Nations in the century to come.

Thank you very much.

Translation

Ձերդ մեծություններ, Ձերդ թագավորական գերազանցություններ,
Նորվեգիայի Նոբելյան կոմիտեի անդամներ, տիկնայք և պարոնայք,

Այսօր Աֆղանստանում աղջիկ է ծնվելու. Մայրը կբռնի նրան և կկերակրի, կմխիթարի և հոգ կտանի նրան, ինչպես ցանկացած մայր կանի աշխարհի ցանկացած վայրում: Մարդկային բնության այս ամենատարրական գործողություններում մարդկությունը բաժանումներ չի ճանաչում: Բայց այսօրվա Աֆղանստանում աղջիկ ծնվելը նշանակում է կյանք սկսել դարերով հեռու այն բարգավաճումից, որին հասել է մարդկության մի փոքր մասը: Դա այն պայմաններում ապրելն է, որ մեզանից շատերն այս դահլիճում անմարդկային կհամարեն:

Ես խոսում եմ Աֆղանստանում ապրող աղջկա մասին, բայց կարող էի նույնքան լավ նշել Սիերա Լեոնեում տղա կամ աղջիկ երեխայի մասին: Այսօր ոչ ոք անտեղյակ չէ աշխարհի հարուստների և աղքատների միջև այս բաժանման մասին: Այսօր ոչ ոք չի կարող պնդել, որ անտեղյակ է այն գնի մասին, որ այս բաժանումը պարտադրում է աղքատներին և ունեզրկվածներին, որոնք ոչ պակաս արժանի են մարդկային արժանապատվության, հիմնարար ազատությունների, անվտանգության, սննդի և կրթության, քան մեզանից որևէ մեկը: Արժեքը, սակայն, միայն իրենք չեն կրում։ Ի վերջո, այն կրում ենք բոլորս՝ հյուսիսը և հարավը, հարուստներն ու աղքատները, բոլոր ռասաների և կրոնների պատկանող տղամարդիկ և կանայք:

Այսօրվա իրական սահմանները ոչ թե ազգերի միջև են, այլ հզոր ու անզոր, ազատ ու կաշկանդված, արտոնյալ և նվաստացած: Այսօր ոչ մի պատ չի կարող տարանջատել հումանիտար կամ մարդու իրավունքների ճգնաժամերը աշխարհի մի մասում ազգային անվտանգության ճգնաժամերից մեկ այլ մասում:

Գիտնականները մեզ ասում են, որ բնության աշխարհն այնքան փոքր է և փոխկապակցված, որ Ամազոնի անձրևային անտառում իր թեւերը թափահարող թիթեռը, կարող է ուժգին փոթորիկ առաջացնել երկրի մյուս կողմում: Այս սկզբունքը հայտնի է որպես «Թիթեռի էֆեկտ»: Այսօր մենք գիտակցում ենք, թերևս ավելի քան երբևէ, որ մարդկային գործունեության աշխարհն ունի նաև իր «Թիթեռի էֆեկտը»՝ ավելի լավ կամ ավելի վատ:

Տիկնայք եւ պարոնայք,

Մենք երրորդ հազարամյակ ենք մտել կրակի դարպասի միջով։ Եթե այսօր՝ սեպտեմբերի 11-ի սարսափից հետո, մենք տեսնենք ավելի լավ և ավելի հեռու, ապա կհասկանանք, որ մարդկությունն անբաժանելի է։ Նոր սպառնալիքները տարբերություն չեն դնում ռասաների, ազգերի կամ տարածաշրջանների միջև: Նոր վտանգները մուտք են գործել յուրաքանչյուրի միտք՝ անկախ հարստությունից և կարգավիճակից։ Մեզ բոլորիս կապող կապերի ավելի խորը գիտակցությունը՝ ցավով, ինչպես բարգավաճում, գրավել է երիտասարդներին և ծերերին:

21-րդ դարի սկզբին, մի դար, որն արդեն բռնի կերպով զրկված է հույսերից, որ առաջընթացը դեպի գլոբալ խաղաղություն և բարգավաճում անխուսափելի է, այս նոր իրողությունն այլևս չի կարող անտեսվել: Դրան պետք է դիմակայել։

20-րդ դարը, թերևս, ամենամահաբերն էր մարդկության պատմության մեջ՝ ավերված անթիվ հակամարտություններից, անասելի տառապանքներից և աներևակայելի հանցագործություններից։ Ժամանակ առ ժամանակ մի խումբ կամ ազգ ծայրահեղ բռնություն է գործադրում մյուսի նկատմամբ՝ հաճախ դրդված իռացիոնալ ատելությամբ և կասկածանքով, կամ անսահման ամբարտավանությամբ և ուժի ու ռեսուրսների ծարավով: Ի պատասխան այս կատակլիզմների, աշխարհի առաջնորդները հավաքվեցին դարի կեսերին՝ միավորելու ազգերին, ինչպես երբեք:

Ստեղծվեց ֆորում՝ Միավորված ազգերի կազմակերպությունը, որտեղ բոլոր ազգերը կարող էին միավորել ուժերը՝ հաստատելու յուրաքանչյուր մարդու արժանապատվությունն ու արժեքը և ապահովելու խաղաղություն և զարգացում բոլոր ժողովուրդների համար: Այստեղ պետությունները կարող են միավորվել՝ ամրապնդելու օրենքի գերակայությունը, ճանաչելու և լուծելու աղքատների կարիքները, զսպելու մարդու դաժանությունն ու ագահությունը, պահպանելու բնության ռեսուրսներն ու գեղեցկությունը, պահպանելու տղամարդկանց և կանանց հավասար իրավունքները և ապահովելու ապագա սերունդների անվտանգությունը:

Այսպիսով, մենք 20-րդ դարից ժառանգում ենք ինչպես քաղաքական, այնպես էլ գիտական և տեխնոլոգիական ուժը, որոնք, եթե միայն կամք ունենանք դրանք օգտագործելու, մեզ հնարավորություն են տալիս հաղթահարել աղքատությունը, տգիտությունն ու հիվանդությունը:

21-րդ դարում, կարծում եմ, Միավորված ազգերի կազմակերպության առաքելությունը կսահմանվի յուրաքանչյուր մարդկային կյանքի սրբության և արժանապատվության նոր, ավելի խորը գիտակցմամբ՝ անկախ ռասայից և կրոնից: Սա մեզանից կպահանջի նայել պետությունների շրջանակներից դուրս և ազգերի կամ համայնքների մակերեսի տակ: Մենք պետք է կենտրոնանանք, ինչպես երբեք, առանձին տղամարդկանց և կանանց պայմանների բարելավման վրա, ովքեր պետությանը կամ ազգին տալիս են հարստություն և բնավորություն: Մենք պետք է սկսենք երիտասարդ աֆղան աղջկանից՝ գիտակցելով, որ այդ մեկ կյանքը փրկելը հենց մարդկության փրկությունն է:

Վերջին հինգ տարիների ընթացքում ես հաճախ եմ հիշում, որ Միավորված ազգերի կազմակերպության կանոնադրությունը սկսվում է «Մենք՝ ժողովուրդներս» բառերով։ Միշտ չէ, որ ճանաչվում է այն, որ «մենք՝ ժողովուրդներս» կազմված ենք անհատներից, որոնց ամենահիմնային իրավունքների հավակնությունները շատ հաճախ զոհաբերվել են հանուն պետության կամ ազգի ենթադրյալ շահերի:

Ցեղասպանությունը սկսվում է մեկ մարդու սպանությունից՝ ոչ թե նրա համար, թե ինչ է արել, այլ նրա համար, թե ով է նա: «Էթնիկ զտումների» արշավը սկսվում է այն բանից հետո, երբ մի հարևանը թշնամություն է անում մյուսի նկատմամբ: Աղքատությունը սկսվում է այն ժամանակ, երբ թեկուզ մեկ երեխայի զրկում են կրթության իր հիմնարար իրավունքից: Այն, ինչ սկսվում է մեկ կյանքի արժանապատվությունը չպահպանելուց, շատ հաճախ ավարտվում է աղետով բոլոր ազգերի համար:

Այս նոր դարում մենք պետք է ելնենք այն գիտակցումից, որ խաղաղությունը պատկանում է ոչ միայն պետություններին կամ ժողովուրդներին, այլև այդ համայնքների յուրաքանչյուր անդամին: Պետությունների ինքնիշխանությունն այլևս չպետք է օգտագործվի որպես մարդու իրավունքների կոպիտ խախտումների վահան։ Խաղաղությունը պետք է իրական և շոշափելի դառնա կարիքավոր յուրաքանչյուր անհատի ամենօրյա գոյության մեջ: Ամենից առաջ պետք է խաղաղություն փնտրել, քանի որ դա է մարդկային ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի համար արժանապատիվ և ապահով կյանքով ապրելու պայմանն է:

Անհատի իրավունքները Եվրոպայում և Ամերիկայում ներգաղթյալների և փոքրամասնությունների համար ոչ պակաս կարևոր նշանակություն ունեն, քան Աֆղանստանի կանանց կամ Աֆրիկայում ապրող երեխաների համար: Նրանք նույնքան կարևոր են աղքատների համար, որքան հարուստների համար. դրանք նույնքան անհրաժեշտ են զարգացած աշխարհի անվտանգության համար, որքան զարգացող աշխարհին:

ՄԱԿ-ի դերի այս տեսլականից բխում են ապագայի երեք հիմնական առաջնահերթություններ՝ աղքատության վերացում, հակամարտությունների կանխարգելում և ժողովրդավարության զարգացումը: Միայն աղքատությունից ազատված աշխարհում բոլոր տղամարդիկ և կանայք կարող են առավելագույնս օգտագործել իրենց կարողությունները: Միայն այնտեղ, որտեղ հարգվում են անհատի իրավունքները, կարող են տարաձայնությունները ուղղորդվել քաղաքական ճանապարհով և լուծվել խաղաղ ճանապարհով: Միայն ժողովրդավարական միջավայրում, որը հիմնված է բազմազանության նկատմամբ հարգանքի և երկխոսության վրա, կարող է ապահովվել անհատի ինքնարտահայտումը և ինքնակառավարումը, ինչպես նաև պաշտպանվել միավորումների ազատությունը:

Իմ գլխավոր քարտուղարի պաշտոնավարման ողջ ընթացքում ես ձգտել եմ մարդկանց դնել այն ամենի կենտրոնում, ինչ մենք անում ենք՝ սկսած հակամարտությունների կանխարգելումից մինչև զարգացում մինչև մարդու իրավունքներ: Առանձին տղամարդկանց և կանանց կյանքում իրական և տեւական բարելավման ապահովումը այն ամենի չափն է, ինչ մենք անում ենք Միավորված ազգերի կազմակերպությունում:

Այս ոգով է, որ ես խոնարհաբար ընդունում եմ Խաղաղության Նոբելյան հարյուրամյա մրցանակը: Քառասուն տարի առաջ այս օրը, 1961 թվականի մրցանակն առաջին անգամ շնորհվեց Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարին՝ հետմահու, քանի որ Դագ Համարշյոլդն արդեն իր կյանքը տվել էր Կենտրոնական Աֆրիկայում խաղաղության համար: Եվ նույն օրը 1960 թվականի մրցանակն առաջին անգամ շնորհվեց աֆրիկացի Ալբերտ Լութուլիին՝ Հարավային Աֆրիկայում ապարտեիդի դեմ պայքարի ամենավաղ առաջնորդներից մեկին։ Ինձ համար, որպես երիտասարդ աֆրիկացի, որը սկսում է իր կարիերան Միավորված ազգերի կազմակերպությունում մի քանի ամիս անց, այդ երկու տղամարդիկ սահմանեցին ստանդարտ, որին ես ձգտել եմ հետևել իմ աշխատանքային կյանքի ընթացքում:

Այս մրցանակը միայն ինձ չէ պատկանում. Ես այստեղ մենակ չեմ կանգնած։ ՄԱԿ-ի իմ բոլոր գործընկերների անունից՝ աշխարհի բոլոր անկյուններում, ովքեր նվիրել են իրենց կյանքը, և շատ դեպքերում վտանգել կամ տվել են իրենց կյանքը հանուն խաղաղության, ես շնորհակալություն եմ հայտնում Նոբելյան կոմիտեի անդամներին այս բարձր պարգևի համար: Միավորված ազգերի կազմակերպությունում ծառայելու իմ սեփական ուղին հնարավոր դարձավ իմ ընտանիքի և բոլոր մայրցամաքներից շատ ընկերների զոհաբերությամբ և նվիրվածությամբ, որոնցից ոմանք մահացել են, ովքեր ինձ ուսուցանեցին և առաջնորդեցին: Ես իմ խորին շնորհակալությունն եմ հայտնում նրանց։

Աշխարհում, որը լի է պատերազմի զենքերով և շատ հաճախ պատերազմի խոսքերով, Նոբելյան կոմիտեն դարձել է խաղաղության կենսական գործակալ: Ցավոք սրտի, խաղաղության համար մրցանակը հազվադեպ է այս աշխարհում: Ազգերի մեծ մասն ունի պատերազմի հուշարձաններ կամ հուշահամալիրներ, հերոսական մարտերին բրոնզե ողջույններ, հաղթական կամարներ: Բայց խաղաղությունը շքերթ չունի, հաղթանակի պանթեոն չունի։

Այն, ինչ այն ունի, Նոբելյան մրցանակն է՝ հույսի և քաջության հայտարարություն՝ յուրահատուկ հնչեղությամբ և հեղինակությամբ: Միայն հասկանալով և լուծելով անհատների՝ խաղաղության, արժանապատվության և անվտանգության կարիքները, մենք կարող ենք Միավորված ազգերի կազմակերպությունում հուսալ ապրել այսօր տրված պատվին համապատասխան և իրականացնել մեր հիմնադիրների տեսլականը: Սա խաղաղության այն լայն առաքելությունն է, որը ՄԱԿ-ի աշխատակիցներն իրականացնում են ամեն օր աշխարհի բոլոր ծայրերում:

Նրանցից մի քանիսը` կանայք և տղամարդիկ, այսօր մեզ հետ են այս դահլիճում: Նրանց թվում են, օրինակ, Սենեգալից ժամանած ռազմական դիտորդը, որն օգնում է ապահովել հիմնական անվտանգությունը Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունում. ԱՄՆ-ից քաղաքացիական ոստիկանության խորհրդական, որն օգնում է բարելավել օրենքի գերակայությունը Կոսովոյում. ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի երեխաների պաշտպանության աշխատակից Էկվադորից, որն օգնում է ապահովել Կոլումբիայի ամենախոցելի քաղաքացիների իրավունքները. և Պարենի համաշխարհային ծրագրի պատասխանատու Չինաստանից, որն օգնում է կերակրել Հյուսիսային Կորեայի ժողովրդին:

Հարգելի հյուրեր,

Այն գաղափարը, որ կա մեկ ժողովուրդ, ով տիրապետում է ճշմարտությանը, մեկ պատասխանում է աշխարհի հիվանդություններին կամ մեկ լուծում մարդկության կարիքներին, անասելի վնաս է հասցրել պատմության ընթացքում, հատկապես վերջին դարում: Սակայն, այսօր նույնիսկ ամբողջ աշխարհում շարունակվող էթնիկ հակամարտությունների պայմաններում, աճում է այն ըմբռնումը, որ մարդկային բազմազանությունը և՛ իրականությունն է, որն անհրաժեշտ է դարձնում երկխոսությունը, և՛ հենց այդ երկխոսության հիմքը:

Մենք հասկանում ենք, ինչպես երբեք, որ մեզանից յուրաքանչյուրը լիովին արժանի է հարգանքի և արժանապատվության, որոնք էական նշանակություն ունեն ընդհանուր մարդկության համար: Մենք գիտակցում ենք, որ մենք բազմաթիվ մշակույթների, ավանդույթների և հիշողությունների արդյունք ենք. որ փոխադարձ հարգանքը մեզ թույլ է տալիս սովորել և սովորել այլ մշակույթներից. և որ մենք ուժ ենք ստանում օտարը ծանոթի հետ համատեղելով:

Յուրաքանչյուր մեծ հավատքի և ավանդույթի մեջ կարելի է գտնել հանդուրժողականության և փոխըմբռնման արժեքները: Ղուրանը, օրինակ, մեզ ասում է, որ «Մենք ձեզ ստեղծեցինք մեկ զույգ արուից և էգից և դարձրինք ձեզ ազգերի ու ցեղերի, որպեսզի ճանաչեք միմյանց»: Կոնֆուցիոսը հորդորեց իր հետևորդներին. «Երբ բարու ճանապարհը գերակշռում է պետության մեջ, համարձակ խոսեք և գործեք համարձակ: Երբ պետությունը մոլորվել է, գործեք համարձակ և մեղմ խոսեք»։ Հրեական ավանդույթում «մերձավորիդ քո անձի պես սիրիր» հրահանգը համարվում է Թորայի բուն էությունը:

Այս միտքն արտացոլված է քրիստոնեական Ավետարանում, որը նաև սովորեցնում է մեզ սիրել մեր թշնամիներին և աղոթել նրանց համար, ովքեր ցանկանում են հալածել մեզ: Հինդուներին սովորեցնում են, որ «ճշմարտությունը մեկն է, իմաստունները նրան տալիս են տարբեր անուններ»։ Եվ բուդդայական ավանդույթի համաձայն, անհատներին կոչ է արվում կարեկցանքով գործել կյանքի բոլոր բնագավառներում:

Մեզանից յուրաքանչյուրն իրավունք ունի հպարտանալու իր հատուկ հավատքով կամ ժառանգությամբ: Բայց այն կարծիքը, թե այն, ինչ մերն է, անպայման հակասության մեջ է ուրիշի սեփականի հետ, և՛ կեղծ է, և՛ վտանգավոր։ Այն հանգեցրել է անվերջ թշնամանքի և բախման, ինչը տղամարդկանց մղում է կատարել մեծագույն հանցագործությունները՝ հանուն բարձրագույն իշխանության:

Պարտադիր չէ, որ այդպես լինի։ Տարբեր կրոնների և մշակույթների մարդիկ ապրում են կողք կողքի աշխարհի գրեթե բոլոր մասերում, և մեզանից շատերն ունեն համընկնող ինքնություններ, որոնք միավորում են մեզ շատ տարբեր խմբերի հետ: Մենք կարող ենք սիրել այն, ինչ կանք, առանց ատելու, թե ինչ կամ ով չենք: Մենք կարող ենք զարգանալ մեր սեփական ավանդույթի համաձայն, նույնիսկ երբ սովորում ենք ուրիշներից և հարգում նրանց ուսմունքները:

Այնուամենայնիվ, դա հնարավոր չի լինի առանց կրոնի, արտահայտվելու, հավաքների ազատության և օրենքի համաձայն տարրական հավասարության: Իրոք, անցած դարի դասն այն է, որ այնտեղ, որտեղ անհատի արժանապատվությունը ոտնահարվել կամ վտանգվել է, որտեղ քաղաքացիները չեն օգտվել իրենց իշխանությունն ընտրելու հիմնական իրավունքից կամ այն կանոնավոր կերպով փոխելու իրավունքից, շատ հաճախ հետևել է հակամարտություններին, անմեղ խաղաղ բնակիչների հետ, որոնք վճարում են գինը, կարճատև կյանքեր և ավերված համայնքներ:

Ժողովրդավարության խոչընդոտները քիչ առնչություն ունեն մշակույթի կամ կրոնի հետ, և շատ ավելին՝ իշխանություն ունեցողների ցանկության հետ՝ ամեն գնով պահպանել իրենց դիրքերը: Սա ոչ նոր երևույթ է, ոչ էլ սահմանափակվում է աշխարհի որևէ կոնկրետ մասով: Բոլոր մշակույթների մարդիկ գնահատում են իրենց ընտրության ազատությունը և զգում են իրենց կյանքի վրա ազդող որոշումների հարցում իրենց խոսքն ասելու անհրաժեշտությունը:

Միավորված ազգերի կազմակերպությունը, որի անդամներն են աշխարհի գրեթե բոլոր պետությունները, հիմնված է յուրաքանչյուր մարդու հավասար արժեքի սկզբունքի վրա: Դա ամենամոտ բանն է, որ մենք ունենք ներկայացուցչական ինստիտուտի հետ, որը կարող է անդրադառնալ բոլոր պետությունների և բոլոր ժողովուրդների շահերին: Մարդկային առաջընթացի այս համընդհանուր, անփոխարինելի գործիքի միջոցով պետությունները կարող են ծառայել իրենց քաղաքացիների շահերին՝ ճանաչելով ընդհանուր շահերը և միասնաբար հետապնդելով դրանք։ Անկասկած, այդ իսկ պատճառով Նոբելյան կոմիտեն ասում է, որ «ցանկանում է իր հարյուրամյա տարում հայտարարել, որ գլոբալ խաղաղության և համագործակցության միակ բանակցային ճանապարհը գնում է Միավորված ազգերի կազմակերպության ճանապարհով»:

Կարծում եմ, Կոմիտեն նաև գիտակցեց, որ գլոբալ մարտահրավերների այս դարաշրջանը այլ ելք չի թողնում, քան համագործակցությունը գլոբալ մակարդակում: Երբ պետությունները խաթարում են օրենքի գերակայությունը և ոտնահարում իրենց առանձին քաղաքացիների իրավունքները, նրանք սպառնալիք են դառնում ոչ միայն իրենց սեփական ժողովրդի, այլ նաև իրենց հարևանների և իսկապես աշխարհի համար: Այսօր մեզ անհրաժեշտ է ավելի լավ կառավարում. օրինական, ժողովրդավարական կառավարում, որը թույլ է տալիս յուրաքանչյուր անհատի ծաղկել, և յուրաքանչյուր պետության՝ բարգավաճել:

Ձերդ մեծություններ,
Գերազանցություններ,
Տիկնայք եւ պարոնայք,

Կհիշեք, որ ես իմ ելույթը սկսեցի այսօր Աֆղանստանում ծնված աղջկան հղումով։ Թեև նրա մայրը կանի ամեն ինչ, որպեսզի պաշտպանի և պահպանի նրան, չորսից մեկ վտանգ կա, որ նա չի ապրի մինչև իր հինգերորդ տարեդարձը: Արդյո՞ք նա անում է, դա մեր ընդհանուր մարդասիրության ընդամենը մեկ փորձություն է` մեր հավատքի մեր անհատական պատասխանատվության մեր մերձավորների և կանանց համար: Բայց դա միակ փորձությունն է, որը կարևոր է:

Հիշեք այս աղջկան, և ապա մեր ավելի մեծ նպատակները՝ պայքարել աղքատության դեմ, կանխել հակամարտությունները կամ բուժել հիվանդությունները, հեռու կամ անհնարին չեն թվա: Իրոք, այդ նպատակները կթվան շատ մոտ և շատ հասանելի, ինչպես և պետք է: Որովհետև պետությունների և ազգերի, գաղափարների և լեզվի մակերեսի տակ թաքնված է կարիքի մեջ գտնվող մարդկանց ճակատագիրը: Նրանց կարիքները հոգալը կլինի Միավորված ազգերի կազմակերպության առաքելությունը գալիք դարում:

Շատ շնորհակալություն.

What’s the difference between nihilism and absurdism? Is there any? Upon an initial reading, both philosophies may sound similar since both have to do with a lack of meaning and purpose in the world. But, there are some considerable and essential differences, which I’ll cover in this short article.

What is Nihilism?

The word “nihilism” was first introduced by Friedrich Jacobi, a German philosopher and socialite. However, it is most associated with Friedrich Nietzsche and frequently appears through many of his philosophical works.

Nietzsche never advocated for nihilism and some philosophers, including myself, consider him more of an existentialist, which we’ll get into. He was, however, the first philosopher to seriously study and write about it.

Nietzsche wrote about how the decline of Christianity had ushered in a state of nihilism in Europe that needed to be solved and overcome.

See, we used to get our meaning and purpose from the church and God, but now that God is dead, at least according to Nietzsche, people may fall into despair since it appears that we’re just meaningless animals in a meaningless universe.

What is Absurdism?

According to Absurdism, it’s only natural for humans to seek out meaning in life. However, conflict occurs when we go to do so and find the universe is really cold, chaotic, and utterly devoid of any meaning at all. It’s this contradiction between our mind’s search for meaning and the reality of nature that Absurdism’s founder Albert Camus calls ‘The Absurd.’

Unfortunately, we have no choice but to confront reality and solve this dilemma.

How do we solve it? Camus says we have three options, and we have to choose one.

Choice #1. Suicide

Choice #2. Philosophical Suicide

Choice #3. Embrace the Absurd

What’s the Difference?

Ok, so what’s the difference between nihilism and absurdism?

Nihilists, specifically passive nihilists, believe that there’s no intrinsic meaning in life and “it is futile to seek or to affirm meaning where none can be found”. That’s where the philosophy essentially ends. Absurdists, on the other hand, hesitantly allow the possibility for some meaning or value in life. Yes, there’s certainly no objective meaning in life and we can’t possibly begin to understand the universe or the absurd, but it’s a logical possibility that we can find subjective meaning in life, even if it’s ephemeral and eventually nullified by death. 

Link

There is an old saying that America and Britain are “two nations divided by a common language.”

No one knows exactly who said this, but it reflects the way many Brits feel about American English. My British friend still tells me, “You don’t speak English. You speak American.”

But are American and British English really so different?

Vocabulary

The most noticeable difference between American and British English is vocabulary. There are hundreds of everyday words that are different. For example, Brits call the front of a car the bonnet, while Americans call it the hood.

Americans go on vacation, while Brits go on holidays, or hols.

New Yorkers live in apartments; Londoners live in flats.

There are far more examples than we can talk about here. Fortunately, most Americans and Brits can usually guess the meaning through the context of a sentence.

Collective nouns

There are a few grammatical differences between the two varieties of English. Let’s start with collective nouns. We use collective nouns to refer to a group of individuals.

In American English, collective nouns are singular. For example, staff refers to a group of employees; band refers to a group of musicians; team refers to a group of athletes. Americans would say, “The band is good.”

But in British English, collective nouns can be singular or plural. You might hear someone from Britain say, “The team are playing tonight” or “The team is playing tonight.”

Auxiliary verbs

Another grammar difference between American and British English relates to auxiliary verbs. Auxiliary verbs, also known as helping verbs, are verbs that help form a grammatical function. They “help” the main verb by adding information about time, modality and voice.

Let’s look at the auxiliary verb shall. Brits sometimes use shall to express the future.

For example, “I shall go home now.” Americans know what shall means, but rarely use it in conversation. It seems very formal. Americans would probably use “I will go home now.”

In question form, a Brit might say, “Shall we go now?” while an American would probably say, “Should we go now?”

When Americans want to express a lack of obligation, they use the helping verb do with negative not followed by need. “You do not need to come to work today.” Brits drop the helping verb and contract not. “You needn’t come to work today.”

Past tense verbs

You will also find some small differences with past forms of irregular verbs.

The past tense of learn in American English is learned. British English has the option of learned or learnt. The same rule applies to dreamed and dreamt, burned and burnt, leaned and leant.

Americans tend to use the –ed ending; Brits tend to use the -t ending.

In the past participle form, Americans tend to use the –en ending for some irregular verbs. For example, an American might say, “I have never gotten caught” whereas a Brit would say, “I have never got caught.” Americans use both got and gotten in the past participle. Brits only use got.

Don’t worry too much about these small differences in the past forms of irregular verbs. People in both countries can easily understand both ways, although Brits tend to think of the American way as incorrect.

Tag questions

A tag question is a grammatical form that turns a statement into a question. For example, “The whole situation is unfortunate, isn’t it?” or, “You don’t like him, do you?”

The tag includes a pronoun and its matching form of the verb be, have or do. Tag questions encourage people to respond and agree with the speaker. Americans use tag questions, too, but less often than Brits. You can learn more about tag questions on a previous episode of Everyday Grammar.

Spelling

There are hundreds of minor spelling differences between British and American English. You can thank American lexicographer Noah Webster for this. You might recognize Webster’s name from the dictionary that carries his name.

Noah Webster, an author, politician, and teacher, started an effort to reform English spelling in the late 1700s.

He was frustrated by the inconsistencies in English spelling. Webster wanted to spell words the way they sounded. Spelling reform was also a way for America to show its independence from England.

You can see Webster’s legacy in the American spelling of words like color (from colour), honor (from honour), and labor (from labour). Webster dropped the letter u from these words to make the spelling match the pronunciation.

Other Webster ideas failed, like a proposal to spell women as wimmen. Since Webster’s death in 1843, attempts to change spelling rules in American English have gone nowhere.

Not so different after all

British and American English have far more similarities than differences. We think the difference between American and British English is often exaggerated. If you can understand one style, you should be able to understand the other style.

With the exception of some regional dialects, most Brits and Americans can understand each other without too much difficulty. They watch each other’s TV shows, sing each other’s songs, and read each other’s books.

They even make fun of each other’s accents.

I’m Jill Robbins.

And I’m John Russell.

And I’m Claudia Milne.

Now it’s your turn. What style of English are you learning? Why did you choose it? Write to us in the comments section or on our Facebook page.

Adam Brock wrote this article for VOA Learning English.

______________________________________________________________

QUIZ

6 Differences between British and American English

Start the Quiz to find out

Start Quiz

________________________________________________________________

Words in This Story

collective noun – n. a word which refers to a collection of things taken as a whole.

auxiliary verb – n. a word used in construction with and preceding certain forms of other verbs, as infinitives or participles, to express distinctions of tense, aspect, mood, etc

modality– n. expressing ability, necessity, possibility, permission or obligation.

lexicographer – n. someone who writes dictionaries

inconsistency – n. the quality or fact of not staying the same at different times

exaggerate – v. to think of or describe something as larger or greater than it really is